ΑΓΡΙΜΙΑ ΚΑΙ ΑΓΡΙΜΑΚΙΑ ΜΟΥ

 

Γίναμε αγρίμια δίχως λογική και νου. Γεμάτοι φόβο και αβεβαιότητα, το μόνο που μας νοιάζει το χρήμα, η δόξα, η σιγουριά, η εξασφάλιση, το τι θα πει η κοινωνία, τι θα πει ο ένας τι θα πει ο άλλος, να μην πετύχει ο άλλος επειδή δεν μπορούμε εμείς, πρέπει να ακολουθούμε κόμματα, ομάδες, να είμαστε ο ένας κατά του άλλου, ναι στους μετανάστες οι μισοί, έξω από τη χώρα οι άλλοι μισοί, να φοράμε μάσκα οι μισοί, όχι οι άλλοι μισοί, επικριτές όλοι, δικαστές όλοι, προπονητές όλοι, άχρηστοι όλοι και όλα διεφθαρμένα, πουλημένοι όλοι, σε ένα σακί όλοι. Κυνηγάμε, κυνηγάμε, κυνηγάμε σαν τα αγρίμια.

Τα χρόνια να κυλάνε γρήγορα και στιγμές να χάνονται. Και μέσα σε όλα ξεχάσαμε τι είμαστε. Άνθρωποι είμαστε απλά χαμένοι όλοι. Και άραγε θα ξαναβρούμε αυτό που χάσαμε ή θα συνεχίσουμε να είμαστε χαμένοι; Θα τα ξαναφτιάξουμε τα πράγματα όπως ήταν πριν. Ή θα αφήσουμε τούτο τον αιώνα να γίνει ο χειρότερος. Οφείλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αγάπη, αφοσίωση, ειλικρίνεια και να τα διδάξουμε την αλήθεια. Την καθολική αλήθεια των πραγμάτων. Χωρίς κουτοπονηριά και ατιμία. Στα ίσια ένας προς ένας. Μα τι λέω. Ποιον κοροϊδεύω; Τον ίδιο μου τον εαυτό. Θα συνεχίσω να συλλογίζομαι για ένα βράδυ της ζωής μου ακόμα ως το χάραμα, χωρίς να τον πείσω. Μα ακόμα θα πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο. Και την επόμενη φορά που θα πέσω σε αυτή τη λουμπα. Και την επόμενη. Γιατί έχω πίστη σε κάτι καλύτερο. Όπως ο ναυαγός ήταν ένα βήμα από το θάνατο και όμως πίστευε βαθιά μέσα του πως θα έρθουν να τον σώσουν. Η πίστη για ένα καλύτερο αύριο είναι όμορφο σαν σκέψη, αλλά το να βάλει ο καθένας ένα λιθαράκι είναι που το κάνει από σκέψη να γίνει πραγματικότητα. Η αλλαγή είναι αυτή που θα μας ξανακάνει να θυμηθούμε ποιοι ήμαστε και που θέλουμε να φτάσουμε. Ουτοπία ο τρόπος σκέψης μου ή λάθος η κατεύθυνση που έχουμε πάρει. Ότι και από τα δυο, μπορεί να αλλάξει, θα χρειαστεί μεγάλος αγώνας, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ομορφότερο από όλα. Στο κάτω κάτω αναπτυσσόμαστε σε μια μικρή κουκιδούλα στο σύμπαν και ο χρόνος μας από την γέννηση μετράει αντίστροφα για τον καθένα μας.

Ας τον αξιοποιήσουμε σωστά και ας σκεφτόμαστε τους επόμενους και ας τιμήσουμε τους προηγούμενους. Όλα σε τούτη την ζωή έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που μένει είναι η αγάπη που δώσαμε σε ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε, η βοήθεια που δώσαμε σε εκείνον που δεν ξέραμε και δεν ξαναείδαμε ποτέ. Γιατί εκείνη τι στιγμή πιστεύεις πως μπορεί το μέλλον του έστω και για λίγο να γίνει καλύτερο. Πρέπει να πιστέψουμε όλοι πως υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε. Από την ρουτίνα μας, την ανάγκη να κάνουμε 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα σε επίπεδο βασικό. Όλοι κυνηγάμε κάτι χωρίς να ξέρουμε τι. Αφήνουμε τις υποχρεώσεις που οι ίδιοι δημιουργήσαμε να γίνονται θηλιά στον λαιμό. Κυνηγάμε τα παιδιά μας να γεννηθούν σε ένα καλό σπίτι, μετά να έχουνε μια αξιοπρεπή μόρφωση, μετά να βρούνε μια καλή δουλειά, να τους έχουμε εξασφαλίσει ένα καλό σπίτι, ένα καλό εξοχικό, να καλοπαντρευτούν, να είναι αγαπητοί στην κοινωνία. Κυνηγάμε αυτά που εμείς δεν γίναμε, να γίνουν τα παιδιά μας. Κυνηγάμε κάθε ευκαιρία για εμάς και για αυτά. Θα πατήσουμε και επι πτωμάτων, θα κάνουμε και την λαμογιά μας για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Θα γλύφουμε και άτομα για να γίνει αυτό. Θα πιστέψουμε σε ιδεολογίες. Θα περιμένουμε ένα ρουσφέτι. Θα πιστέψουμε σε πολιτικούς και σε υποσχέσεις, πως αυτοί δεν θα είναι σαν τους προηγούμενους. Θα κυνηγήσουμε τα πάντα για να πετύχουμε.

Θα κυνηγάμε σε όλη μας την ζωή, σαν τα αγρίμια που ξεκίνησα να λέω στην αρχή. Και αυτό που με τρομάζει είναι μήπως μείνουμε αγρίμια για πάντα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος πλέον, πριν ακόμα και από τον θάνατο.